zavallı kızcağız zehirli elmayı mı yedi,eline uyutan iğne mi battı,babannesinin yerinde kurt mu yatıyordu,kabaktan at arabası mı oldu bilemedi,karıştırdı hepsini.beyaz atlı prens uğruna o kadar kurbağa öptü baktı olmadı kuleye kapattı kendini.deli gömleğini de ters giyip dekolte görünümü verdi,şimdi dişiliğini kullanarak kuleden aşağı sarkıyor,bi ara kendi saçlarına asılarak aşağı inmeye çalıştı,kafa üstü yere çakıldı,artık böyle...cemiyeti kurdu,çünkü yalnız olmadığını gördü.

bir cemiyet kurarlar

bugün bir rapunzel olmak kolay değildir. gerçek yaşam hikayelerinde, cadı gibi esaslı kötü karakterlerin yokluğu hayatımızı tekdüzeliğin döngüsüne oturtarak tadını tuzunu kaçırmakta, ve kötüye karşı ortak savaşma ve birileri tarafından kurtarılarak ebediyete kadar mesut yaşama olanağımızı elimizden almaktadır. sen otur kulede, makus talihine yenildin sayarken kendini, saçların bile öyle deli saçı gibi uzamışken, sen kalk bir prens gel, olaylar gelişsin, saça tırmansın prens de cadı da, cadı düşsün, prensle takıl, oh ne keyif, ne mana... bugün insan kendinin hem cadısı, hem rapunzeli, hem prensi olmak zorunda kalmakta ve bu sebeple delirmektedir. bu nedenle söz konusu cemiyetin mensuplarının hası usta inşaatçılardan çıkar. olay mahallini elleriyle hazırlarlar. o tuğlalar, taşlar, tek tek nasıl da güzel bir incelikle dizilir üst üste. yükselirken duvarlar deli rapunzelleri bir hüzün basar. kulenin merdivenlerini çıkıp kendisini odaya kilitleyip anahtarı da aşağı atınca rapunzellerin gözleri uzaklara dalar. prens gelmez. gelirse de kule büyük gözükür gözüne, yükseklik korkusu basar.. tırsar. o saçları salınca aşağı rapunzeller, deli galiba lan bu diyerek insanı bir ürperme basar. kaçar. zaten o raddeden sonra aslolan prens değil, kuledir kule. nasıl bıraksın deli rapunzel elleriyle ördüğü o güzelim duvarı. dinamitlerle dolaşan bir prens lazımdır böylelerine. neyse, kısaca, müstesna bir cemiyettir. üyelerinin her biri ayrı ayrı, kendi kulelerinde yaşar.