Karımı 1998'in sonbaharında kaybettim... Yedi senelik evliliğimizin
iki senesini kanser tedavisi için hastanelerde geçirmiştik. Karım,
her evlilik yıldönümümüzde ikimizin fotoğrafını çerçeveler, "Bunlar
bizim hayatımızın gölgeleri" derdi.. Öldüğünde, yedi tane resmimiz
vardı. 97'in bir gecesinde onu aldattım. Oysa ona sürekli onu ne
kadar çok sevdiğimi ve sonsuza kadar sadık kalacağımı söylerdim.
Ölmeden iki hafta önce yine aynı şeyi tekrarladım. Tuhaf bir
gülümsemeyle baktı bana ve sadece: "Biliyorum" dedi. İzmir'e kar
yağdığı gün, yani bir ay önce, evdeydim. Fotoğraflarımıza bakıyordum
yine... Her çerçevenin altında bir harf olduğunu ilk kez o gün fark
ettim. A. R. K. A. S. I. N. Gerisi için yılları yetmemişti. Ama
sanırım "Arkasına bak" yazmaya filan niyetlenmişti. Hemen
çerçevelerin arkasına baktım. Hiçbir şey yoktu. Sonra birşey dürttü
beni, hepsini teker teker söktüm. İnanabiliyor musunuz, her birinin
arkasından bir mektup çıktı! Geçirdiğimiz her sene için sevgi dolu
sözler yazmıştı. 1997'deki resmimizin içinden çıkan zarf ise
simsiyahtı. Ve içinden şu sözler çıktı: "14 Mart 1997/ Gözlerin bana
başka birine dokunmuş gibi baktı/ Söylemene gerek yok, biliyorum..."
2002'deyiz. Onu kaybedeli 4, aldatalı 5 yıl oluyor. İçim acıyor
şimdi. Çünkü kadınlar biliyor, hissediyor... Sadece paylaşmak
istedim. Seni seviyorum diyenin sevgisinden şüphe et, çünkü; aşk
sessiz,sevgi dilsizdir...