Anne!
Diyebilmişmiydi acaba o son çırpınışında...
Gözlerinin içindeki umut ne zaman tükenmişti...
Bir yaprağın ağacından sökülmesi gibi,
Bırakıvermişti annesinin ellerini Dilara...
İstemesede...
Zorla...
Küçücük bir hayata mal olan küçük şeyler vardı...
Kapanmayan çukurlarla, yaralar vardı buralarda...
Birde dinmeyen acılar...
Dilara diyordu bir yürek...
Haykıra haykıra...
Peşinden koşmaya çalışıyordu bir anne...
Bir babanın kucağında son bulurmuydu bir ömür...
Bir can nasıl dayanabilirdi "Can"sızlığa...
Kime sorulurdu hesaplar,
Kimler konuşturulurdu...
Neye yarardı, geçtikten sonra...
Yürek acı...
Yürek ağlar...
Gözlerden kan damlar şimdi...
Bir anne feryat eder,
Yavrusunun gidişine...
Ona bin anne ağlayarak eşlik eder...
Şimdi bütün babalar kızlarını kucaklarına alır...
Pişman olmanın vermiş olduğu ızdırabı yaşamamak için...
Şimdi bütün çukurlar kapanır,
Birer - ikişer...
Ama bu kanayan yara bir türlü kapanmaz...
Bitmek bilmez bir özlem olur içimizde...
Bir anne dile gelir tekrar...
Ve haykırır alabildiğine;
"Dilara"

canım benm bu sıır kanalızasyondu sanırım bı ıhmalkarlık yuzunden dusen kıza yazılmıs bı sıır...