Geceye ay düşerdi

ve sularda yakamoz

Önce bulutlar üşürdü, sonra yapraklar

bir de ben

Nefesinden öper, titrerdim

geceden başka kimse görmezdi seni öptüğümü



Sevdaya fesleğen kokularını gizleyip

içimde senliliğe dair düşleri çoğaltırken

önce bulutlar, sonra yapraklar çiçeğe dönerdi zamansız

Mavi yıldızların aydınlattığı gecede

önce ebruli karanfiller

sonra katmerli yediveren gülleri açar

ben üşürdüm



Sevda cemreleri düşmeden yüreklere

kumdan yaratılan cama

titreyen parmakların ince bir sızı ile çizdiği

kırık bir sevdadır artık adın

geç kalınmış bu sevdadan geriye kalan



Öfkeli bir yalnızlık senfonisinin ilk gamı

terk edilmişlik sesleriyle notaya dökülüp

ve mevsimler magmanın tam ortasında kışa dönerken

Havadaki ilkyaz çiçeklerinin kokusuna inat

bütün ışıkları sönerdi umutların

Sevda zifiri karanlıkta kaybolurken

unutulmuş bir heykel katılığında

ben üşürdüm



Sonra silindiri geçerdi üzerinden zamanın

ne bir caddede ne de aynı iskelede kesişmeyince yollar

ayrılığın donmuş karesi canlanmaz

ben yine üşürdüm



Şimdi uzak kıyılarda kalıp da rengini yitirirken düşler

Sekiz sütuna manşet bir ilandır

hüzün üzerine hüzün sözcükleriyle yazılan gazetelerin

ön sayfalarında yitirilmiş sevdam



&񗝈Bir rüya&񗝉 olsun artık ayrılık, uyanayım

Ellerine sağlık asi...