Çığlıklar Senfonisi
Mehmet Mert Koçkar

Islak caddelerde yürüyorum
Suskunluğum deliyor geceyi
Ve kimseler bilmiyor seni

Ağlamamak için kasıyorum kendimi
Yüzümde yapay bir tebessüm,sisli
Her an köşeden sen çıkabilirsin sanki
Beni hüzünlü görme

Ayak seslerim bulduruyor yolumu
Senden sonra benim adresim yoktu
Cani bir öfke doluyor ansızın içime
Sıkıyorum yumruğumu terlese de

Derinlerden bir müzik duyuluyor
Sana bestelediğim şarkı değil mi bu ?
Ne de güzeldi senin sesinde
Sen hiç söylemesen de

Duruyorum ortalık yerde
Kulağım müzikte ve fonda şimşekli bir senfoni
Yağmur şiddetleniyor notalar sertleştikçe
Yıldırımlar arada es verdirmekte

Yalnızlık itiyor zayıf bedenimi
Sendelemiş birkaç adım düşmenin teğetinde
Sıkışıyor kalbim rüzgar tenimde
Diz üstü düştüğümde şarkı bitmekte

Sadece ağaçlar görüyorum halimi
Birkaç da köpek,kedi
Ve camına çarpan bir dal bölüyor uykunu
Ulumalar,miyavlamalar düeti

Küçük bir çocuk saflığında uyuyorsun
Eminim yattığın göğüs sıcak
Sitemlerle gözlerini açıyorsun
Ve başlıyor artık ruhani o beste
Bir sen duyuyorsun

Bedenim tamamen düştüğünde
Fırlıyorsun yataktan,içten gelen bir sesle
Yarım kaldı çok şeyim,kapanmıyor gözlerim
Çığlıklar senfonisinde düşlerin

Uyuyorsun...

Sabah bulunuyor berduş bir beden
Ve yok hiçbir sahiplenen
Bir gazete örtülüyor lanetlerle
Sen kahvaltını ederken

Bedenimden ayrılıyorum
Artık sana düşen her yağmur benim
Seni tekrar ben temizlerim belki
Ve kimseler bilmiyor beni...


Mehmet Mert Koçkar