Bu, çok yıllar önce bir ilkokul öğretmenin başından geçen bir hikâyedir. Adı
Bayan Thompson'du.Ve 5. sınıf öğrencilerinin önünde ayakta durduğu ilk gün
onlara bir yalan söyledi. Çoğu öğretmen gibi, onlara baktı ve hepsini aynı
derecede sevdiğini söyledi. Bu mümkün değildi, çünkü orada ilk sırada,
sırasına adeta çökmüş gibi oturan küçük bir öğrenci vardı: Teddy Stoddard.


Bir önceki yıl, Bayan Thompson,Teddy'yi gözlemiş, onun diğer çocuklarla
oynayamadığını; giysilerinin kirli ve kendinin de hep banyo yapması gereken
bir halde olduğunu görmüştü. Ve, Teddy mutsuz da olabilirdi.


Çalıştığı okulda Byan Thompson, her öğrencinin geçmişteki kayıtlarını
incelemekle de görevlendirilmişti. Ve Teddy'nin bilgilerini en sona
bırakmıştı.


Onun dosyasını incelediğinde şaşırdı. Çünkü birinci sınıf öğretmeni: "Teddy
zeki bir çocuk ve her an gülmeye hazır. Ödevlerini düzenli olarak yapıyor ve
çok iyi huylu... Arkadaşları onunla olmaktan mutlu..." diye yazmıştı. İkinci
sınıf öğretmeni: "Mükemmel bir öğrenci, arkadaşları tarafından seviliyor.
Fakat evde annesinin amansız hastalığı onu üzüyor ve sanırım evdeki yaşamı
çok zor.." diyordu. Üçüncü sınıf öğretmeni: "Annesinin ölümü onun için çok
zor oldu. Babası ona yeterince ilgi gösteremiyor ve eğer bir şeyler
yapılmazsa evdeki olumsuz yaşam onu etkileyecek." diye yazmıştı. Dördüncü
sınıf öğretmenine gelince: "Teddy içine kapanık ve okula hiç ilgi
göstermiyor, hiç arkadaşı yok ve bazen sınıfta uyuyor." demişti.


Şimdi Bayan Thompson sorunu çözmüştü ve kendinden utanıyordu. Öğrenciler ona
güzel kağıtlara sarılmış, süslü kurdelelerle paketlenmiş Noel hediyeleri
getirdiğinde kendini daha da kötü hissetti. Çünkü Teddy'nin armağanı kaba
kahverengi bir kese kağıdına beceriksizce sarılmıştı.


Bunu diğer öğrencilerin önünde açmak ona çok acı verdi. Bazıları paketten
çıkan bazı taşları düşmüş ve sahte taşlardan yapılmış bileziği ve üçte biri
dolu parfüm şişesini görünce gülmeye başladılar, fakat öğretmen, bileziğin
ne kadar zarif olduğunu söyleyerek ve parfümden de birkaç damlayı bileğine
damlatarak onların bu gülmelerini bastırdı.


O gün okuldan sonra Teddy öğretmenin yanına gelerek "Bayan Thompson, bugün
hep annem gibi koktunuz" dedi.


Çocuklar gittikten sonra öğretmen yaklaşık bir saat kadar ağladı. O günden
sonra da çocuklara okuma, yazma, matematik öğretmekten vazgeçerek onları
"eğitmeye" başladı.


Teddy'ye özel bir ilgi gösterdi. Onunla çalışırken zekâsının tekrar
canlandığını hissetti. Ona cesaret verdikçe çocuk gelişiyordu. Yılın sonuna
dek, Teddy sınıfın en çalışkan öğrencilerinden biri olmuştu.


Öğretmenin, "hepinizi aynı derecede seviyorum" yalanına karşın Teddy onun en
sevdiği öğrenci olmuştu.


Bir yıl sonra, kapısının altında bir not buldu. Teddy'dendi. Tüm
yaşantısındaki en iyi öğretmenin kendisi olduğunu yazıyordu.


Ondan yeni bir not alana kadar 6 yıl geçti. O notta liseyi bitirdiğini ve
sınıfındaki üçüncü en iyi öğrenci olduğunu ve Bayan Thompson'un hâlâ
hayatında gördüğü en iyi öğretmen olduğunu yazıyordu.


Dört yıl sonra, bir mektup daha aldı Teddy'den. O arada geçen zamanın onun
için zor olduğunu çünkü üniversitede okuduğunu ve çok iyi dereceyle mezun
olmak için çok çaba sarfetmesi gerektiğini yazıyordu. Ve Bayan Thompson hâlâ
onun hayatında tanıdığı en iyi öğretmendi.


Daha sonra dört yıl daha geçti ve bir mektup daha geldi. Ve çok iyi bir
dereceyle üniversiteden mezun olduğunu ama daha ileriye gitmek istediğini
yazıyordu. Ve hâlâ Bayan Thompson onun tanıdığı ve en çok sevdiği
öğretmendi. Bu kez mektubun altındaki imza biraz daha uzundu. Theodore
F.Stoddard
Tıp Doktoru.


Bu hikâye burada bitmedi. Sonra ilkbaharda bir mektup daha aldı Bayan
Thompson. Teddy hayatının kızıyla tanıştığını ve evleneceğini yazmıştı. Ve
babasının birkaç yıl önce öldüğünü ve Bayan Thompson'un düğünde damadın anne
ve babası için ayrılan yere oturup oturamayacağını soruyordu. Tabii ki
oturabilirdi.


Ve tahmin edin ne oldu? O törene giderken birkaç taşı düşmüş olan o bileziği
taktı ve tabii ki Noel'de Teddy'nin ona verdiği ve annesi gibi koktuğunu
söylediği parfümü de sürmeyi ihmal etmedi. Birbirlerini sevgiyle
kucaklarlarken, Teddy onun kulağına "Bana inandığınız için çok teşekkürler
Bayan Thompson... Kendimi önemli hissetmemi sağladığınız için ve beni böyle
değiştirdiğiniz için.." diye fısıldadı.


Bayan Thompson gözünde yaşlarla ona karşılık verdi: "Ben sana teşekkür
ederim Teddy" dedi. "Sen yanılıyorsun. Ben sana değil, sen bana öğrettin.
Seninle karşılaşıncaya kadar ben öğretmenliği bilmiyormuşum!"


-ALINTI-

Teşekkürler güzel bir hikaye gerçektenn...