GİDİYORDU ÂLEM-İ SIR OLARAK

Bir derviş takılı sopasına sırtında heybe
Bir yolda yürürken kendi, kendine
Dedi; oturayım şu ağacın dibine hele..
Der ve oturur sırtında heybesiyle
Şükürler olsun Allah’ım sana der
Yorgun argın oturur yerine
Koyar heybesini yan dibine
Sopasını yaslar ağacın gövdesine
Alıp maşrapayı eline içer suyunu
Gökte güneş hava sıcak gelir uykusu
İçi geçer kapanır gözleri dalar uykuya
Gelir uykusuna bir aşk-ı rüya..
Der; nerelerdesin aşkım seni özledim
Gözlerim yollarda seni beklerim
Kalmadı dermanım tükendi nefesim
Bilir misin ben ne haldeyim?
Hastayım yataklardayım
Ne yemek yer ne su içerim
Yanımda kimsem yok ben ne edeyim!
Yetiş imdadıma ben gitmekteyim!
Derviş birden korku ve heyecanla uyanır
Şaşkın ve argın etrafına bakınır
Sonrada döner kendi kendine yakınır
Dertleri çoktur, kendisine bakınır
Gördüğü bir rüya gerçek değil ağlanır
Tek, tek gözden düşen damlalar
Sanki kalbine vururlar ve yaralar
Zaten nereye gideceğini bilemez artık
Oracıkta nefesi kesilir, öylece kalır!

Şu Âlem-i Dünyada bir heybesiyle..
Heybeye takılı sopa ve maşrapa vardır
Üstünde eskimiş elbiseleri ayağında çarık
Yaşadığı hayatta yolun sonuna gelmişti artık
Issız bir yol kimsesiz bir ağaç altıydı son durak
Sırrı Âlemden oda gidiyordu Âlem-i Sır olarak!

Alem-i Sır

Teşekkür ederim sağolun!..Hayat zaten bir hikaye sonu bir tek bilinmeyen! Sizede başarılar dilerim!

Bilmukabele!..