Kardeşimle civciv hikayelerimiz vardı bizim. Her yaz bitmek tükenmek bilmeyen civciv sevgisi bizi bizden alırdı. Okullar kapanır kapanmaz pazara koşup evde beslemek üzere civciv almak isterdik. Annemin “olmaz olmaz!” nidalarına “cik cik” sesleri karışırken minik civcivler balkonda, ufak bir kutuda bulurlardı kendilerini. Zavallı civcivler çok çekti bizden. Oynamak isterken çok incittik onları. Kimi zaman hasta oldular aspirin içirmeye kalktık. Acı sondan kaçamadılar..Kirlendiler yıkamaya kalktık. Kimyasal şampuanlarla işkence ettik onlara. Saç kurutma makinesiyle tüylerine fön çekercesine tüylerini kabarttık. Sarı civcivlerimize minik ördek yavruları da katılırdı kimi zaman. Onlar için küçük bi leğene su koyup yüzmelerini seyrederken neşe içinde bulurduk kendimizi. Onlar karton içinde kardeş kardeş yaşarlardı. Civcivlerimiz büyüyünce balkondan aşağı atlarlardı bazen. Komşunun çocukları “sizin civciv atlamış diyerek” geri getirirlerdi. Biz evde yokken bir civcivimiz suya atlamış ve boğulmuştu. Çocuk kalbimizde derin üzüntüler yarattı. Apartman çocuklarının ellerinde civcivler ya ölürdü ya da civcivler çok büyüdüğü için bahçesi olan bir tanıdığa verilmek zorunda kalınırdı. Dediğim gibi mutlu sonla biten bir civciv hikayesi yoktur. Bizim gibi evlerinde civciv beslemeye çalışan apartman çocukları çoktur. Hepimizin kalbinde yaralar açan bu ve nice hikayeyi onlara da ithaf ediyorum...

teşekkürler
şehirde yaşayan apartman çocuklarının ortak hikayesidir bu